Blanche Marie

Dag lieve mensen,
We hebben jullie veel te lang laten wachten op een nieuw bericht. Nu eindelijk maar toch. We hebben heel veel te vertellen, te veel om allemaal op te schrijven.
Laten we maar beginnen met de trip naar de Blanche Marie vallen. Daar ben ik (Mirthe) met m’n ouders en Hedica en Cees (vrienden van m’n ouders) heen geweest met een groep van 20 mensen. Sunna ging toen niet mee, want zij wilde die trip later met haar vader doen. We zijn met de bus naar Nickerie gegaan, vanuit daar zouden we verder met de boot naar Apoera gaan. Apoera is een indianendorp in de buurt van de Blanche Marie. Vanuit Nickerie zijn we veel te laat vertrokken met de boot. We kwamen twee uur te laat daar aan, waardoor er gelijk ruzie met de bootsmannen was. Toen bleek ook dat ze nog benzine moesten halen. Hier moesten we dus nog een uurtje op wachten. Uiteindelijk vertrokken we met één boot. We zaten erg krap en lagen heel diep in het water. Dit vonden we al een beetje verontrustend, want we moesten wel 4 uur varen. Na 5 minuten hadden we bijna een aanvaring met een grote paal die in het water stond. Op het laatste moment gooide de stuurman zijn roer om en op een haar na gingen we om de paal heen. Iedereen schrok zich dood en het was nog maar net goed gegaan, anders was de hele trip niet doorgegaan. Na nog 5 minuten varen riepen mensen op de kant naar ons dat we hartstikke over beladen waren. We hoorden dat de boot voor maximaal 7 personen volgeladen was. En we zaten er met 20 in! We moesten een stuk over de wilde zee en dit zou te gevaarlijk zijn met z’n allen. De helft moest dus uitstappen en zou dan met een auto naar een punt verderop gaan, waar ze weer zouden instappen. Wij zijn blijven zitten en hebben de tocht over zee gemaakt. Dat was heel mooi. We waren veel te laat vetrokken en het begon al eb te worden. Het water in de rivieren komt dan zo laag te staan dat we er niet door zouden konden varen. En dit bleek ook het geval. We kwamen vast te zitten in de rivier naast het Papegaaien eiland. Hier moesten we wachten tot het water weer gestegen was. En we konden geen contact maken met de anderen, want we hadden natuurlijk geen bereik. Om de stemming erin te houden zijn we maar aan de Borgoe (Surinaamse rum) gegaan. Na een uur te hebben gewacht konden we weer verder varen. Uiteindelijk kwamen na ongeveer 4 uur aan bij de anderen. Het was inmiddels al 7 uur ‘s avonds en we moesten nog een heel eind. De anderen hadden zich ook zorgen gemaakt om ons, want ze hadden al 3 uur gewacht. Na wat te hebben gegeten vetrokken we met een naar gevoel aan de bootreis in het donker die ongeveer nog 3 a 4 uur zou duren opeengepakt met een overbeladen boot. De mensen aan de kant waarschuwden ons dat het gevaarlijk was en onverantwoord. We zijn toch vetrokken. Op de helft van de reis sloeg de sterkste motor af. We moesten dus verder met 1 kleine motor. Het was inmiddels pikkedonker en ze hadden maar 2 zaklampen aan boord die ze niet eens gebruikten. Plotseling sloeg de andere motor ook nog uit en werden de kapmessen gepakt en begonnen de bootsmannen tegen elkaar te schreeuwen in het Sranan. Mama was hartstikke bang en zei: ‘Ze pakken messen, ze pakken messen’. We waren echt even bang, omdat we ook niet konden verstaan wat ze zeiden. De bootsman had een vreselijk zware stem en hij leek op die neger van de Greenmile. Later bleek gelukkig dat we in een visnet gevaren waren en dat dit in de motor was gekomen. Ze gebruikten de messen om het net los te halen. Na veel geschreeuw was dit gelukt en konden we weer verder varen met een snelheid van zo ongeveer 5 km per uur. Het duurde en het duurde maar en steeds werd ons verteld dat het nog een half uurtje zou duren en dat we bij de volgende lichtjes er zouden zijn. Na weer eens 6 uur varen kwamen in Apoera aan om 1 uur ’s nachts. Toen bleek ook nog dat er geen steiger was om aan te leggen. De motor sloeg continu af en wij maar zoeken naar een steiger. Uiteindelijk iets van wat ooit een steiger was gevonden en uitgestapt. De man die ons zou ophalen sliep natuurlijk allang dus daar moesten we weer een half uur op wachten. Die nacht vier uurtje geslapen in een hangmat. De ouders konden in bedden slapen in een huis van een indianenfamilie naast het hangmattenkamp. De volgende dag naar de Blanche Marie vallen achter in een truck die eigenlijk voor 10 personen bestemd was over een hobbelige bauxietweg. Het laatste stuk midden door de jungle, dat was heel gaaf! Helaas geen een dier gezien, alleen een blauwe vlinder. Na zo’n vreselijke tocht vielen de Blanche Marie vallen erg tegen. Er was weinig water, want het was in de droge tijd. Wel heerlijk gezwommen onder de waterval in het bruisende water. Die avond op het kamp bosvarken gegeten en als ontbijt de volgende dag kregen we broodje ei met hert voorgeschoteld. De terugweg was weer net zo erg als de heenweg. Wel was er een extra boot geregeld waardoor we iets meer ruimte hadden. Maar wij zaten in de langzame boot die nog steeds maar een motor had (de andere hadden ze natuurlijk niet even gemaakt), waardoor we weer uren hebben gevaren. Later begon het ook nog te regenen en zaten we uren in de regen onder onze poncho’s. Onderweg hebben we wel een mooi indianendorp gezien. Helemaal verkleumd kwamen we in Nickerie aan. Toen moesten we nog terug naar de stad met een kut mini busje over de hobbelweg. Uiteindelijk kwamen we om 2 uur ’s nachts in de stad aan en we moesten weer om half 7 op voor stage. We hebben besloten om maar niet te gaan.
Ook hebben we besloten om nooit meer trips te doen met Prem.
Dit was de eerste trip met m’n ouders. Heel erg jammer dat het allemaal zo slecht geregeld was. De week erna zijn we naar een andere touroperator gegaan en hebben we daar de trips geboekt.